Iedere keer als ik mij in Café Dondermelk bevind, voel ik een licht weemoedige heimwee naar mijn tijd als piraat in de Caraïben. Hoewel ik nooit daadwerkelijk piraat ben geweest, en zeker niet in de Caraïben (Verder dan Schiermonnikoog kwam ik niet). Hoe wonderlijk, het menselijk brein. Een donkerblonde, versgetapte Wedman triple werd mijn kant op geschoven, vergezeld door een jonge graanjenever. Wat een topkroeg is het toch.

Het werd drukker in Dondermelk. Bij de eerste slok van mijn derde Wedman voelde ik plotsklaps een scherpe pijn in mijn nek. Alles werd zwart. Wie had kunnen voorspellen dat dit op dat moment zou gebeuren?

Lees snel verder in het tweede deel van De spinazie van Embla.

Deze log is gepost op zaterdag 10 november 2007 @ 16:46 door Merino onder de categorie Lezenswaardig. Reactie kunnen gevolgd worden via de RSS 2.0 feed. Je kunt een reactie achterlaten, of een trackback van je eigen site.