Tafelvoetbal… Oeeee, bij het noemen van het woord alleen al voelde ik de rust indalen. De romantiek van de camping. Houten mannetjes met een ijzeren staaf door hun middel. Geen kant konden ze op. Je hoefde ‘s avonds niet te posten bij hun voordeur of ze wel op tijd naar bed gingen. Ze kwamen altijd opdagen. Ze droegen geen rare brilletjes en sloegen niet hun houten vrouw. Je kwam de volgende ochtend het speellokaal binnen en daar stonden ze al klaar met frisgewassen houten broekjes aan. Ik wilde wel weer eens een wedstrijd zien.

Internet op. Mijn hart sloeg over. Tafelvoetbal in competitieverband bleek rond Maastricht nog fanatiek te worden beoefend. Een cafésport. Godzijdank. Geen zuur gymzaaltje met zestien tafels naast elkaar en na afloop allemaal een roze koek. Nee, lekker gemoedelijk. Eerst de hele dag zuur vlees klaarmaken in een aan het plafond opgehangen stooftheedoek, lekker door de natuur lopen, nog wat van die typische Limburgse dingetjes doen en dan ‘s avonds met je vrienden tafelvoetballen Ik zag het wel voor me.

Nico Dijkshoorn

Volledig verhaal: HIER!

Deze log is gepost op zaterdag 29 mei 2010 @ 22:38 door admin onder de categorie Algemeen, Lezenswaardig. Reactie kunnen gevolgd worden via de RSS 2.0 feed. Je kunt een reactie achterlaten, of een trackback van je eigen site.