Drukkerman

“Echt niet Freddy!” dat waren meteen z’n laatste woorden. Freddy mepte het kereltje met de loden pijp dwars in zijn homofiele nekje. “Freddy, lul! Ik krijg nog een hele serie cd’s van die leipe vent. Die had ik ‘m geleend laatst. Daar kan ik nu wel naar fluiten want die klootzak van een wijf van ‘m gaat ze nooit aan me geven. Hij haat me drie keer en dan heel erg. Erger dan jij jouw wijf haat! Godverdegodver…”, “Jacob, alstjeblieft, loop toch niet zo te gillen. Last van m’n oren heb ik al genoeg van dat geblaat thuis”, gaf Freddy hem van repliek. “Altijd hetzelfde gezeik met die gast. Ik heb er schoon genoeg van. Die cd’s koop ik wel nieuw voor je. M’n tante Griet ligt sinds gister aan de verkeerde kant van het gras en ik heb twintig ruggen van haar ge-eh, geerfd.. georven, of zo. In elk geval, centen zat voorlopig.”

Jacob had het eigenlijk wel gehad met Freddy. Altijd gebeurde er wel iets waardoor Freddy zich niet in kon houden en er weer onnodig iemand het loodje legde. Het was tot nu toe steeds goed gegaan, maar er zou natuurlijk een dag komen dat oom agent ze in zijn smiezen zou krijgen en beiden heren voor langere tijd het gevang in zouden gaan. En dat is iets waar Jacob weinig voor voelde, dus gepaste actie was gewenst.

(Deze tekst is een fragment uit het script van het post-moderne retro-nouvelle-violence actiespektakel ‘Wanstaltige Waarden, Naargeestige Normen’ die omstreeks het voorjaar 2005 zal worden uitgebracht door Wakkere Burgers en landelijk in zo’n 15 filmhuizen zal gaan draaien.)

» van onze redactie