Terrorisme
Lastig: terrorisme bestrijden. De bewakingscamera’s in de metro van Londen, de waarschuwingen aan de bevolking, de inlichtingendiensten van het Westen, de maatregelen die zijn genomen na New York en na Madrid… het helpt blijkbaar niet. Er wordt nu, in Nederland en andere landen, geknaagd aan basisvrijheden. En dat zal na vandaag alleen nog maar erger worden.
Volgens mij moet je kiezen: of je hebt een open samenleving, een democratie, vrijheid, of je kiest voor veiligheid. Kies je voor het eerste, dan moet je accepteren dat er lieden zijn die die vrijheid gebruiken om zich tegen je te keren, domweg omdat ze het niet eens zijn met die vrijheid of de manier waarop wij daarmee omgaan. Kies je voor het tweede, dan moet je accepteren dat er steeds meer wetten komen die je privacy beperken, dat de overheid meer mogelijkheden krijgt om te kijken of je iets doet wat niet mag. De bewaarplicht voor providers, het inzagerecht in je leengedrag bij de bieb, dat soort dingen. Het lijkt nu nog wat overdreven, maar er worden kleine stapjes gezet, stuk voor stuk acceptabel lijkend, die steeds meer rechten inperken. En dat allemaal onder het motto: Terrorisme-bestrijding.
Ik ben het eens met deze Noor in Londen:
Terror, like wars, like diseases, is beaten by removing the root causes, not by treating the symptoms.
8 juli 2005 @ 01:29 -
Om te beginnen, een wijs citaat uit Dune van Frank
Herbert:
‘I must not fear. Fear is the mind-killer. Fear is the little-death that brings total obliteration. I will face my fear. I will permit it to pass over me and through me. And when it has gone past I will turn the inner eye to see its path. Where the fear has gone there will be nothing. Only I will remain.’
8 juli 2005 @ 01:56 -
Ten tweede:
En hierbij vang ik aan met het quoten van de wijze woorden van mijn Wakkere partner in crime RW:
‘…maar er worden kleine stapjes gezet, stuk voor stuk acceptabel lijkend, die steeds meer rechten inperken’.
He-le-maal mee eens. (punt)
Het gaat zo geleidelijk, zo voorzichtig, zo ‘voor ons eigen bestwil’, zo ‘ik heb niets te verbergen, dus waar ben ik bang voor’, zo ‘1984’, zo… nazistisch… want zo begon het ook op 2 augustus 1933. Toen ging ook het heeel geleidelijk. Stapje voor stapje. Ook hij deed alles voor het volk, alles om de veiligheid en de zekerheid te waarborgen. Snelwegen, Volkswagens, saamhorigheid en xenofobie (kijk uit voor die rare lui die anders zijn dan wij).
En dus krijgen (hebben!) wij Amerikaanse praktijken: negers, Marokanen, Tunesiers en noem maar op, worden veel vaker aangehouden als zij in hun auto, keurig de snelheidsgrens respecterend, rondrijden (want een verdacht persoon moet uiteraard gecontroleerd worden daar zij elk moment onze vrouwen en kinderen naar het hiernamaal zullen deporteren).
Daar dit verhaal toch geen standvastig betoog weet vast te houden verwijs ik nog eens naar een mooie analogie in de fil La vita e Bella. Hierin wordt het begin van de Jodenvervolging heel aardig geillustreerd doordat een Joodse vader aan zijn zoontje uitlegd, nadat deze vraagt waarom Joden ineens niet meer welkom zijn in bepaalde winkels, dat in andere winkels paarden niet meer welkom zijn, en in weer andere winkels weer andere dieren zich niet hoeben te vertonen. Het is dus iets waar je je helemaal geen zorgen over hoeft te maken. Het afbrokkelen van je vrijheden is nu eenmaal nodig om een stabiele samenleving te waarboregen. En als dit betekent dat een bepaalde groep mensen hiervoor ‘in hun voortbestaan ontmoedigd’ dient te worden, dan is dat gewoon nodig. En daarom zijn niet al onze vrijheden heilig.
8 juli 2005 @ 02:01 -
Al mijn spel/taalfouten ten spijt, heb ik gesproken…
Gelukkig zijn er mensen die dit veel overtuigender en welbespraakter aan de man kunnen brengen:
Noam Chomsky
8 juli 2005 @ 09:15 -
Het probleem van terrorisme is (denk ik) de angst. Dat is wat terrorisme effectief maakt. Het meest logisch zou dus zijn om niet meer te schrikken of bang te worden van aanslagen. Wat dat betreft sluit ik me helemaal aan bij de 1e reactie ven Merino. Zodar er geen angst meer is, is er geen grond meer voor aanslagen..
Maar in wat voor een wereld zou je leven of wat voor persoon zou je zijn, als je niet meer bang wordt van het feit dat je familie en vrienden kans lopen om opgeblazen te worden. Of nog erger: als ze daadwerkelijk opgeblazen worden! Ik weet niet of ik wel met zo’n kille maatschappij te maken wil hebben.
Natuurlijk: je hoofd koel houden en kalm blijven in zo’n situatie is uiterst belangrijk! Maar het compleet uitschakelen van emoties lijkt mij ook niet goed…
8 juli 2005 @ 11:42 -
Je kunt de angst niet wegnemen. Je kunt je wel afvragen of die angst reëel is. Hoe groot is de kans dat je familie of vrienden opgeblazen worden?
8 juli 2005 @ 12:13 -
Dat is waar, die kans is erg klein. Maar ik ben bang dat de mens daarvoor nog iets teveel kudde gedrag in zich heeft: we laten ons erg makkelijk opnaaien en in massaal in paniek brengen… Als de angst er eenmaal is, kan men zich niet (of nauwlijks) meer afvragen of deze angst wel reëel is, ben ik bang…