Deel 1

Schaamteloos liet Fred zijn broek zakken en toonde zijn billen aan de furieuze menigte. Dit werd hem niet in dank afgenomen. Een regen van blikjes, modder en gebruikte tampons kwam op hem neer. Zelden had hij zo intens genoten. Diezelfde namiddag struinden onze vrienden, inmiddels goed de weg kwijt, over het festivalterrein. Het regende niet meer en nog steeds had Fred zijn broek niet van z’n enkels opgetrokken. “Dan moet je het ook met overtuiging doen”, was zijn motivatie.

Mieke miste Denny. Haar ogen waren het hele weekend nog niet droog geweest. Denny is een enorme lul. Dat wist iedereen. Mieke ook. Denny heeft eveneens een enorme lul. Dat wist iedereen. Mieke ook.

Het werd hoog tijd voor een intensivering van de recreatieve zelfmedicatie. Je moet immers wel blijven focussen, anders kun je er net zo goed meteen mee ophouden, daar het op dit soort evenementen van niet te onderschatten belang is op een niet mis te verstane wijze jezelf te buiten te gaan aan reflectieve indulgentie. Zelfs Olaf praktiseerde deze overtuiging. En hij was nog wel homo. “En wat zullen we nu gaan doen?”, zette Fred voor. “Groepsseks!”, kopte Smegmeralda in. Hoe voorspelbaar. Die twee konden alleen maar platte grappen tentoonspreiden. Zelfs toen buurman Witteveen door zijn kleindochter was misbruikt en gewurgd aan de schillenboer was verkocht om op de necrofiliebraderie in Zijen een paar flinke duiten op te leveren, was hun grapjasserij niet van de lucht.

Ondertussen was Fred gestruikeld over zijn broek en was met zijn toch al niet zo mooie hoofd in een vuurkorf, die verspreid over het festivalterrein stonden, terecht gekomen. De organisatie had na het debacle van vorig jaar besloten de vuurkorven te plaatsen, omdat enkele duizenden festivalgangers zich toen met onderkoelingsverschijnselen bij de enige EHBO-post hadden moeten melden. Olaf had 1 testikel moeten missen vanwege het feit dat hij altijd met zijn balzak uit zijn broek deze evenementen pleegde te frequenteren.
Smegmeralda’s eerste reactie op Freds val was, zoals bij alles, hysterisch gelach, maar toen ze zag dat Fred veel pijn had, veranderde dit in binnensmonds gegrinnik. Sneeuw was gelukkig voorradig en al snel liepen onze vrienden verder naar het volgende evenement. Fred voelde zich niet lekker, maar bevroedde dat vele liters alcoholische versnapering hem er snel weer bovenop zouden helpen.

Mieke was bezig aan een poging een einde aan haar leven te maken, maar dit mislukte omdat Karel, de buurjongen met het syndroom van Down, binnenkwam op het moment dat zij de trekker van het halfautomatische schietgerei wilde overhalen. Karel had net als Denny een grote lul. Mieke wist dit, omdat ze vroeger veel op hem gepast had. Helaas interesseerde Karel zich niet voor Mieke, zelfs niet als zij met haar billen gespreid op handen en voeten op hem zat te wachten. Karel was langs gekomen om een kopje suiker te lenen en toen Mieke hem dat had gegeven en Karel was vertrokken, had ze helemaal geen zin meer in zelfmoord. “Volgende keer beter”, mompelde ze huilerig.

Fred was ondertussen met zijn vrienden aangekomen bij de act van Magere Peter and his rumbling Dickheads. Olaf was al sinds zijn jeugd fan van deze rare jongens en ook zijn medefestivalgangers genoten dit keer van een spetterend optreden. Headbangend, springend en duwend baanden onze vrienden zich een weg naar voren en daar bleek dat Fred een echte pechdag had met hoofdletter P. Magere Peter (267 kg) had namelijk besloten een sprongetje van het podium te maken en kwam precies op Fred terecht, die zich inmiddels alweer vrolijk aan het vermaken was. Dat deed even zeer, temeer daar Magere Peter met zijn poeperd (de groep trad naakt op) op het hoofd van Fred neerkwam en juist een gedeelte van de hachee van die avond naar buiten perste. De wonden in Peters gezicht begonnen meteen te schrijnen en het lukte zijn vrienden ternauwernood Magere Peter te bewegen terug te gaan naar het podium.

Deel 2

Dit alles mocht uiteraard de pret niet drukken. Toch drong Smegmeralda er op aan de zaal zo snel mogelijk te verlaten. Ze had gezien hoe Olaf toch iets te opgewonden werd van dit naakte spektakel. Zijn resterende testikel hing alweer uit z’n broek.
Vijf grote gespierde leernichten, die als bouncer fungeerden, zaten enigszins grommend in zijn richting te kijken. Smegmeralda en Mieke grepen elk een arm van Olaf en sleepten hem licht maar dwingend naar buiten terwijl Mieke tactvol zijn testikel weer in zijn broek manoeuvreerde.

Fred had intussen de racekak van Magere Peter uit z’n ogen gewreven, was nu toch enigszins op z’n plasser getrapt en zinde op wraak. Bij de bar bestelde hij een fles absint van 80%. Hij scheurde een stuk van z’n gehavende T-shirt en douwde dit in de hals van de fles. “Heb je een vuurtje?” vroeg hij aan het zwaarbepiercete meisje dat naast hem een sigaar stond te roken. Ze streepte een lucifer over de rits in haar kruis en hield hem Fred voor. Fred stak z’n Molotov aan en mikte deze snoeihard op het voorhoofd van Magere Peter. De fles spatte uiteen en een vuurbal greep om zich heen. Op authentiek Volendamse wijze ontaardde het optreden in een paniek van jewelste. Fred stak zijn beide middelvingers op richting de vijf leernichten en riep: “Opdat jullie met je outfit zullen versmelten, smerige poephomo’s!” en rende de zaal uit zijn vrienden achterna. Buiten zaten de anderen reeds in een taxi. Fred hopte er snel bij. “Naar Cuba!” gilde Smegmeralda.

Ze lieten het festival de rest van de avond maar even voor wat het was. Morgen was er weer een dag. Na kort overleg besloten onze vrienden nog even langs een feestje te gaan in de Indische buurt. De broer van Olaf woonde in een oud fabriekspand aan de Javastraat en had die avond samen met zijn collega’s een LSD bijeenkomst georganiseerd. Teambuilding. Het probleem was dat Fernando altijd een zeer overdadige voorraad van alle mogelijke geestverruimende danwel geestvernauwende middelen ter uitdeel verstrekte. Chaos en verwarring waren dan ook meestal het gevolg. Drank en ontucht, coke en wantrouwen. Buiten deze lichte onvolkomenheden stonden zijn feestjes garant voor wekenlang gesprekstof. Om over de foto’s maar te zwijgen.

Fernando deed zelf open, bijgestaan door zijn bejaarde herdserhondteef Bram – die het viertal luid blaffend en vrolijk kwispelend met haar staart verwelkomde. Laetitia, het kleine zusje van Fernando en Olaf, had het beest, vers van het asiel, ooit Bram genoemd en omdat niemand in de familie ooit het lievelingetje van vaderlief mocht tegenspreken, was het Bram gebleven. Laetitia was, tot groot verdriet van vader, betrokken geraakt bij de ivoorhandel in Zuid-Mali en zat nu in buurland Niger vast voor de handel in het witte goud. Vier jaar terug hadden gevangenisbewaarders nogal vervelende en niet-verhullende foto’s van Laetitia naar het adres van haar ouders gestuurd. Vader was ter plekke gestorven bij het zien van zulks een wulpsheid… die rotnegers ook.
Ten teken dat ze binnen mochten komen, liet Fernando enthousiast zijn bilspleet zien. Binnengekomen zagen de vier vrinden al meteen dat het feest al geruime tijd bezig was te verzanden in een kruising tussen kerstmis bij je ouders en een slecht bezochte houseparty in 1993. Fred en Olaf begaven zich maar naar de darkroom terwijl Smegmeralda en Mieke besloten de filmkamer te bezoeken.

In de filmkamer werden sketches van Ronnie Tober afgewisseld met druk stroboscooplicht en lesfilms Aardrijkskunde voor het voortgezet wetenschappelijk onderwijs. Precies wat Smegmeralda en Mieke hadden gehoopt; nu hadden ze tenminste geen last van Fernando, die bij het zien van stroboscooplicht altijd heel gek begon te schudden met zijn lichaam. Onder het genot van een cokeje namen ze de dag door en maakten ze plannen voor de voortzetting van de avond. “Laten we zelfmoord plegen”, sprak Mieke dapper. Hier had Smegmeralda helemaal geen zin in. Op zich was Smegmeralda wel een suïcidaal type, maar samen met Mieke was zelfmoord niets aan. Een paar keer hadden ze besloten zelfmoord te gaan plegen, maar dat was altijd uitgelopen op een Penny-agenda-achtige giechelparty. Smegmeralda stelde voor om dan maar drank te gaan drinken… ze was nog niet uitgesproken, of daar kwam Denny binnen…

Olaf en Fred vermaakten zich intussen samen met herdershond Bram kostelijk in de donkere kamer. Het begon met tikkertje, maar voordat ze het wisten stonden ze elkaar alweer verschrikkelijk hard in de reet te neuken. Toen ze daarmee klaar waren waren ze beiden in zo’n uitbundige stemming (Bram was, ongeacht de Holocaust, ALTIJD uitbundig), dat ze schaterend van het lachen over de grond rollebolden. De vrienden waren als broers voor elkaar op deze schaarse momenten en het kon ze beiden niet schelen dat Fred, vanwege het Magere Peter-incident, nog steeds verschrikkelijk naar stront rook. Nadat ze uitgelachen waren, zaten ze nog uren hikkend na te praten tegen de wand van de darkroom. En dat terwijl ze niet eens wisten wat Mieke en Smegmeralda op dat moment overkwam.

Deel 3

Denny wees met zijn rechter wijsvinger op Mieke; “Jij enorme TERINGHOER! Wat heb jij met mijn Johan Cruijff-postzegel uitgevroten? Hij zit niet meer in m’n mapje, KUTHOER, en jij hebt ‘m in de kast gelegd vorige week.” Totaal verbouwereerd stamelde Mieke “Maar Denny… ik weet niet… ik heb geen idee… hoezo Johan Cruij..?”, maar voor ze het wist had ze al een linkse uppercut te pakken. En in diezelfde beweging hoekte Denny ook Smegmeralda, die meteen knock-out en hevig bloedend ineen zakte.

“He Denny, modderfokker! Alles flex achter de knopen?” riep Fernando. Toen zag hij de beide dames op de grond liggen en keek met een scheef oog in Denny’s richting. “Mot dat nou Denny, ’t is feest”, en Fernando duwde Denny een glas champagne in z’n handen. Hij wenkte twee vrienden en samen tilden ze de dames naar zijn slaapkamer achterin het appartement. “Ik spreek je zo Denny. Neem alvast een lijntje om wat tot rust te komen”. Denny ging zitten, nam een snuif en nipte aan zijn champagne.

Olaf en Fred kwamen de darkroom uit. Fred tilde het levenloze lichaam van Bram, die jammerlijk om het leven was gekomen toen Olaf uitgleed over een misplaatst kwakje en met zijn volle gewicht in de nek van Bram belande. Een kort gejank was Brams laatste wapenfeit.
“Denny, waar is Fernando?, sprak Olaf. “We hebben een ongelukje gehad.” Denny keek op, enigszins bedaard na het incident. “Fernando is zo terug. Ik had ook even een ongelukje. Lijntje jongens?” Enthousiast maakten de heren gezamenlijk enige grammen kabouter. Denny voelde zich inmiddels weer aardig op zijn gemak en vroeg zich af hoe het met de dames zou zijn. Misschien was hij iets te hard van Huub (Stapel) gelopen. Daar kwam Fernando aangeslenterd.

Fernando was inmiddels gestuit op het levenloze lichaam van Bram en kwam met de dode hond in zijn armen de kamer binnen waar Denny, Olaf en Fred zaten. “Zouden de dames ook zinnen hebben in een stukje hondenbiefstuk?”, vroeg hij enigszins verlegen. “Eerst een fijne snuif van het witte goud”, antwoordde Denny vol goede moed. Bram werd aan de kant gegooid en Fernando stortte zich vol gulzige onmacht op de witte korreldeeltjes. Weldra vulden zijn longen zich met duizend-en-één hemelen en al snel hadden ze het over dingen als kozijnschuren en tepelhakken.

Smegmeralda was bezig Miekes bloed op te deppen toen Smegmeralda op een idee kwam: “Laten we met zijn allen naar het ‘Park van Prof. de Vries’ gaan… net als vroeger, toen Olaf nog twee-bebald was en op wijven viel”. De woorden kwamen op Mieke over als een warme zaaddouche, zoals ze die van Denny zo vaak had gehad. “We gaan meteen de jongens halen”, krijste ze lichtelijk in paniek.

De kamer waarin de jongens zaten kwam op de jongens zelf over alsof ze in een stoomwals zaten die de steppen van Zuid-Mali probeerde om te woelen teneinde er vruchtbare akkers van te maken. Toen de meisjes binnenkwamen was dat dan ook een vreemde gewaarwording voor onze mannelijke vrinden. “Kom, we gaan naar het bos van Prof. de Vries”, hijgde Mieke. Sloom stonden ze op en terwijl Fernando Bram aan zijn staart meesleurde, verlieten zij het pand.

Deel 4

De snelste manier om in het ‘Park van prof. De Vries’ te komen was met de metro. Het metrostation was om de hoek. Ze waren precies op tijd voor de laatste rit richting zuid.
Snel stapten ze in, Fernando als laatste. Bram kwam met z’n kop tussen de deuren. De metro begon te rijden. Fernando zei iets, maar er kwam geen geluid uit zijn mond. Op dat moment reed de metro de smalle tunnel in en de kop van Bram werd afgerukt. Smegmeralda begon hysterisch te lachen. Fernando zweeg. Bram liep leeg. Het bloed spreidde over de vloer. Fred schreef ‘KUT’ in het bloed met zijn wijsvinger. Fernando zweeg. Olaf stak zijn hand in de slokdarm van het dooie beest en duwde van binnenuit tegen zijn maagwand. “Net Alien,” zei hij. Fernando zweeg nu nog harder en beet in de linker tepel van Olaf. Bloedend en beteuterd keek Olaf naar Fernando. Fernando begon te lachen en spuwde de tepel tegen het raam. Het beloofde een memorabele nacht worden.

Na een half uurtje kwamen ze aan op station ‘De Vries Park’. Als een roedel losgelagen VMBO-leerlingen rolden ze vechtend en ontucht plegend de metro uit. Het park lag tegenover het station. Er was volop bier en wijn te koop. Ook werden er tosti’s gebakken om agressie als gevolg van vreetkicks tegen te gaan.
Fernando had bram op z’n schouder genomen en liet een spoor bloed achter zich. Hij leek er toch aardig relaxt onder te zijn. Olaf had hem gevraagd ook zijn rechter tepel af te bijten. Fernando weigerde, maar Fred had aan een half woord genoeg. Hij besprong Olaf en beet hard toe. Een korte maar heftige kreet, gevolgd door gegiechel als in een klas wietrokende kleuters was het gevolg. Het was wel duidelijk dat deze jongens erg van elkaar hielden, alhoewel zij zelf de homo-erotische lading in hun relatie, aangestipt door velen, hardvochtig ontkenden.

Het begon alweer enigszins licht te worden, dus er was geen tijd te verliezen. Ze haastten zich het bos in. Het was windstil. Slechts het geluid van een uhu en krekels vulden het stukje natuur, naast het harde boeren van Smegmeralda en de flatulentie van Fred.
Enige minuten later kwamen ze aan op een open plek, verlicht door de net-niet-meer vole maan. Fred begon zich te ontkleden. Hij kon het gewoonweg niet laten. “Nou, wie gaat er eerst?”, zei Fernando. Mieke zuchtte diep en klom in de grote dode boom die in het midden van de open plek stond. Ze had de controle over haar sluitspieren een beetje verloren. Urine liep langs de binnenkant van haar benen. Er werd niet lullig over gedaan, daar was Mieke veel te lief voor.

Snel ontkleedde de rest van de jongens zich nu ook en Smegmeralda ging met het onderlichaam ontkleedt gebukt tegen de boom staan. Het ritueel dat zich voltrok bezigden de vrienden al toen ze nog jong waren. Alleen was Bram toen nog in leven. Nu was Bram dood en lag hij vredig na te bloeden in een hoek van de open plek. Terwijl Mieke haar sappen liet lopen, bekogelden de jongens Smegmeralda nu met modder, waar ze zichtbaar en hoorbaar van genoot. De geringe verstandelijke vermogens van Fernando weerhielden hem ervan te begrijpen waar hij eigenlijk mee bezig was, maar de rest van de groep kon de diepere betekenis van hetgeen zich voltrok heel goed begrijpen.
Smegmeralda was inmiddels een beetje nat geürineerd door Mieke en de groep besloot dat het nu de beurt aan Smegmeralda was. Stinkend en kleverig klom zij in de boom terwijl Mieke zich nu halfnaakt en gebukt voor de boom positioneerde.

Wat de groep niet wist, was dat hun grootste vijand Günter ook in de tram had gezeten naar het park van Prof. De Vries. Lang geleden was Günter het retejong van de groep geweest, maar ze hadden hem verstoten na het vitamine-zaagsel-incident. Günter zinde al jaren op wraak en was nadat de tram was gestopt naar het clubhuis van de Boze Potten geslopen teneinde deze ruige groep te bewegen een ontvoering op touw te zetten. Dit lukte hem zonder al teveel moeite en Günter had de groep vrienden, samen met zo’n 700 vrouwen, nu omsingeld. Op het moment dat Smegmeralda begon te piesen kwamen de Boze Potten luid krijsend naar de dode boom gestormd. Voor dat ze het wisten lagen Olaf, Fernando, Fred, Denny, Mieke en Smegmeralda met de handen op de rug gebonden op de grond. Smegmeralda was weer in een hysterisch gelach uitgebarsten, maar met een welgemikte trap van de spijkerlaars van één van de Boze Potten in haar nek verstomde dat. De laatste lucht die haar longen verliet klonk bijna opgelucht.

“Godverdomme” kreunde Fred, “Günter! Ik dacht dat we jou nooit meer zouden zien, jij vuile stinkmongool”. Denny keek Mieke diep in de ogen en zag dat zij de Johan Cruijff postzegel niet kón hebben. “Vuile smerige klootzak” schreeuwde hij tegen Günter, “Jij hebt mijn Johan Cruijff postzegel gewoon gejat!”. Günter glimlachte en haalde uit de binnenzak van zijn lange leren jas het door Denny gezochte kleinood tevoorschijn. Denny barste in tranen uit.
De vrienden werden in een grote aanhangwagen gesmeten en per tracktor afgevoerd door Günter en één van de Boze Potten. De achtergebleven dames deden zich met behulp van een kampvuur tegoed aan de lichamen van Bram en Smegmeralda.

Wordt vervolgd…

Femke & Andre