Muziek / drama / komedie uit 2000 van Cameron Crow. Met Billy Crudup, Patrick Fugit, Frances McDormand, Kate Hudson, Philip Seymour Hoffman e.a.

De vijftienjarige William (Fugit) komt uit een ontwricht gezin. Zijn vader is overleden, zijn moeder (McDormand) is overbezorgd en zijn zus is uit frustratie weggelopen. Hij is een groot muziekliefhebber en krijgt het voor elkaar dat hij voor een klein muziekblad artikelen mag schrijven. Deze artikelen worden opgemerkt door het bekende muziekblad Rolling Stone en zij vragen hem een uitgebreid artikel te schrijven over de band Stillwater, die op het punt van doorbreken staat.
Voor het artikel moet hij enkele dagen mee met de band op tour. En terwijl de deadline voor de Rolling Stone nadert, maakt William, weg van zijn overbezorgde moeder, een hoop ervaringen voor het eerst in zijn leven mee.

Zondagavond, een zwaar weekend met weinig slaap achter de rug en ik stond voor de keus: losse programma’s kijken, of Almost Famous. Eigenlijk was de keus al gemaakt: voor een film kon ik me waarschijnlijk niet genoeg concentreren en tegen het einde zou ik al slapen. En ik had ‘m al gezien. Toch even snel het begin kijken… En meteen werd ik er weer door gegrepen en moest ik wel blijven kijken.

Heerlijke film dit. Hoewel het verhaal niet heel sterk is en zelfs erg traag gaat en in herhaling valt (William is eigenlijk van begin tot eind bezig een interview met de gitarist van de band, Russel Hammond (Crudup), te regelen, wat maar niet wil lukken), worden er zoveel verhalen verteld, dat het blijft boeien. Het verhaal van William die met liefde, deadlines, teleurstellingen, seks, drugs, misbruik en voor het eerst in zijn leven vriendschap te maken krijgt. Het verhaal van de band die bijna uiteen valt omdat alle media-aandacht naar de mooie gitarist uitgaat en de andere bandleden, waaronder de leadzanger, in zijn schaduw staan. Het verhaal over de overbezorgde moeder die haar dochter al is verloren en nu haar zoon los moet laten. En het liefdesverhaal van de groupie (sorry, Band-aid) Penny Lane (Hudson) en Russel Hammond.

Waarschijnlijk juist doordat er zoveel verhalenlijnen worden gevolgd, verveelt de film geen moment; van alles wil je weten hoe het verder gaat en hoe het afloopt. En gelukkig krijg je dat ook van alle verhaallijnen te weten, behalve dan de toekomst van de band, hoewel die zich laat raden.
Het is een vrij zwaarmoedige film, maar door de komische situaties en one-liners wordt het niet té zwaarmoedig. En natuurlijk speelt muziek een centrale rol, hoewel het niet echt op de voorgrond treedt.

Een goede film die boeit van begin tot eind.

» KRL

Deze film op IMDB