El viento se llevó lo qué
Speelfilm/komedie uit 1998 van Alejandro Agresti. Met Vera Fogwill, Fabián Vena en anderen.
Soledad (Fogwill) ontvlucht haar leven als taxichauffeur in de grote stad en komt bij toeval in een klein dorpje terecht. Het enige vermaak in dit dorpje is de bioscoop. De films die hier worden gedraaid zijn doordat ze van bioscoop naar bioscoop gaan en door de lange barre reizen tussen deze bioscopen, totaal verknipt: de tapes breken en worden weer aan elkaar geplakt, slechte stukken worden ertussen uitgehaald en ook de volgorde maakt niet veel meer uit.
Doordat de films het enige vermaak zijn, wordt de bioscoop toch altijd druk bezocht en dit laat zijn sporen na bij de inwoners. Zij weten niet beter, of in de ‘echte’ wereld gaat het er zo aan toe en ze imiteren de verknipte films veelvuldig; nee, ze imiteren ze niet alleen, ze leven zo.
Als Soledad in dit dorpje terechtkomt, wil ze eerst zo snel mogelijk weg; met zoveel gekken bij elkaar kan ze niet leven. Maar dan ontmoet ze Pedro (Vena) en wordt ze gevraagd als verslaggeefster voor het plaatselijke journaal.
El viento se llevó lo qué is een bizarre film. Het is moeilijk voor te stellen waarom Soledad, als nuchtere stadsvrouw, tussen dit stelletje gekken blijft hangen. Nog moeilijker is het in te zien waarom ze voor Pedro valt, die net zo gek is als de rest van zijn dorpsgenoten. Maar ondanks dat is het een aardige film. Soledad zegt wel een paar keer tijdens de film dat het geen komedie is, maar toch valt er heel wat te lachen. De uitvindingen van de slimme kop van het dorp zijn erg leuk. Zo vindt hij de relativiteitstheorie uit en wil deze verkopen in de grote stad, niet wetend dat dit allang is uitgevonden. Maar vooral de manier waarop de dorpsmannen zich gedragen, totaal in hun eigen wereld leven, is erg leuk gedaan.
Naast het verhaal aan de oppervlakte, is de film ook duidelijk een aantijging tegen de huidige film en de televisie. De bioscoop, daar leefden de mensen voor. Zo wilde iedereen zijn en de filmsterren werden aanbeden. De kracht (en ook meteen het gevaar) van de film is dat mensen het heel makkelijk nadoen en daar ligt het probleem van de huidige films.
Maar met de komst van de televisie werd de hele maatschappij vlakker. De film verloor zijn charme en ook het afgelegen dorpje verloor zijn charme. Het rijke dorpsleven heeft plaatsgemaakt voor een individueler leven, waarbij de mensen uren voor de buis zitten gekluisterd.
Een leuke film dus (misschien wel een beetje langdradig), met een serieuze ondertoon.
» KRL