Pleasantville
regie: Garry Ross
met: Tobey Maguire, Reese Witherspoon, Jeff Daniels, Joan Allen, William H. Macy, Don Knotts, J.T. Walsh.
In Amerika is het een bekend fenomeen, de sitcoms uit de jaren vijftig met ’the American dream’ als centraal thema. Het gezin als hoeksteen van de samenleving.
In Pleasantville maken we kennis met twee doorsnee Amerikaanse tieners in een doorsnee ‘broken home’ van de jaren negentig. David Wagner (Tobey Maguire) is een groot fan van de ‘Pleasantville’, een van die series uit de jaren vijftig. Hij vindt het erg prettig om uit de realiteit te ontsnappen en op te gaan in de wereld van ‘Pleasantville’, want in het echte leven zit het hem allemaal niet zo mee.
Als hij zich op een avond helemaal klaar maakt voor de ‘Pleasantville’-marathon die op tv zal worden uitgezonden, krijgt hij ruzie met zijn tweelingzus Jennifer (Reese Witherspoon), een losbollig en populair meisje die haar broer maar een suffe nerd vindt.
Tijdens een ruzie om de tv sneuvelt de afstandsbediening en prompt staat er een man voor de deur (Don Knotts) die hen een nieuwe afstandsbediening geeft. Als ze het apparaat uitproberen worden ze in de tv ‘gezogen’, om vervolgens te ontdekken dat ze zich in Pleasantville bevinden. Als dat nog niet vreemd genoeg is blijkt dat ze de plaats hebben ingenomen van de tv-kids Bud en Mary Sue. Dankzij David’s enorme kennis van het reilen en zeilen in deze sitcom passen ze zich in eerste instantie redelijk soepel aan aan hun nieuwe omgeving. David vindt het heerlijk, maar Jennifer kan zich moeilijk aan dit keurige gezin conformeren. David vindt dat ze zich volledig moeten aanpassen zolang ze niet weten hoe deze situatie heeft kunnen ontstaan.
In Pleasantville is alles perfect (en letterlijk zwart/wit); het regent er nooit en niemand heeft echte problemen. Een mooie scene die dit illustreert is als David dit gegeven ontdekt; tijden gym op school wortdt er basketball gespeeld. Niemand mist een worp, ook David niet, en zelfs als hij de bal wegschopt belandt deze op wondebaarlijke wijze alsnog in het net. David vindt het allemaal wel prettig zo. In deze wereld is hij niet ongelukkig en eenzaam. Zelfs de meisjes zien hem nu wel staan.
Jennifer is echter een stuk minder in haar nopjes met deze situatie en zij verzet zich dan ook sterk tegen de passieve, kleurloze toestanden in Pleasantville. Doordat Jennifer de bewoners van Pleasantville kennis laat maken met de levensstijl van de jaren negentig ontstaat hier en daar plotseling kleur. Met andere woorden, ze geeft letterlijk kleur aan het leven in Pleasantville.
Wiliam H. Macy speelt de vader in het gezin Parker. Elke avond als hij thuis komt van zijn werk hangt hij zijn hoed aan de kaptstok en roept: “Honey, I’m home!” om vervolgens aan tafel te gaan voor het avondeten. Als hij op een dag weer thuis komt, zijn tekst uitspreekt en geen antwoord krijgt van zijn vrouw. Ze is niet thuis. Dan is raakt hij erg verward. Deed hij iets fout? Hij hangt zijn hoed nog eens opnieuw aan de kapstok en (met dezelfde naiviteit als Macy in Fargo tentoonspreidt als stuntelige autoverkopende oplichter) roept hij nog eens: “Honey, I’m home!”, maar nog steeds krijgt hij geen antwoord.
Het subtiele gebruik van kleur in de voor de rest zwart/witte wereld doet denken aan Rummblefish van Francis Ford Coppola waarin de Siamese vechtvisjes de enige elementen zijn in deze zwart/wit film die kleur hebben. Dit trucje werd laten door Steven Spielberg nog eens gebruikt in Schindlers List (slechts een rood jasje van een kind en de vlam van een kaars zijn in kleur). In Pleasantville gaat het spelen met kleur veel verder. Naast veel standaard Hollywoodelementen bevat Pleasantville een aantal originele invalshoeken die deze film meer dan de moeite waard maakt.
Het scenario en de casting zijn de sterkste troeven Pleasantville, hoewel ook de cinematografie het aanzien meer dan waard is. Gary Ross schreef eerder ook het scenario voor Big, een komedie met Tom Hanks uit 1988. J.T. Walsh speelt Big Bob, een conservatief uit de anti-kleurbeweging in Pleasantville. Het werd zijn laatste rol, hij overleed kort na de opnames.
» Merino