Mensch durf te leven – Dirk Witte

Je leeft maar heel kort, maar een enkele keer
En als je straks anders wilt, kun je niet meer

Mensch, durf te leven

Vraag niet elke dag van je korte bestaan:
Hoe hebben m’n pa en m’n grootpa gedaan?
Hoe doet er m’n neef en hoe doet er m’n vrind?
En wie weet, hoe of dat nou m’n buurman weer vindt?
En – wat heeft ‘Het Fatsoen’ voorgeschreven?

Mensch, durf te leven!

De Menschen bepalen de kleur van je das
De vorm van je hoed, en de snit van je jas
En – van je leven
Ze wijzen de paadjes, waarlangs je mag gaan
En roepen ‘o foei!’ als je even blijft staan
Ze kiezen je toekomst en kiezen je werk
Ze zoeken een kroeg voor je uit en een kerk
En wat je aan de armen moet geven

Mensch, is dat leven?

De Menschen – ze schrijven je leefregels voor
Ze geven je raad en ze roepen in koor:

Zó moet je leven!

Met die mag je omgaan, maar die is te min
Met die moet je trouwen – al heb je geen zin
En daar moet je wonen, dat eist je fatsoen
En je wordt genegeerd als je ’t anders zou doen
Alsof je iets ergs had misdreven

Mensch, is dat leven?

Het leven is heerlijk, het leven is mooi
Maar – vlieg uit in de lucht en kruip niet in een kooi
Mensch, durf te leven
Je kop in de hoogte, je neus in de wind
En lap aan je laars hoe een ander het vindt
Hou een hart vol van warmte en van liefde in je borst
Maar wees op je vierkante meter een Vorst!
Wat je zoekt, kan geen ander je geven

Mensch, durf te leven!

Deze log is gepost op vrijdag 13 januari 2006 @ 23:22 door Merino onder de categorie Algemeen. Reactie kunnen gevolgd worden via de RSS 2.0 feed. Je kunt een reactie achterlaten, of een trackback van je eigen site.