Temidden van de rest
Het is bijna zover. Nog even en dan zal heel de wereld weten wie Punana Lubidanium is. De zon is bijna op z’n hoogste punt. Punana’s handen trillen van opwinding en ze spreekt tot zichzelf: “Het zal me een kolderieke vertoning worden. Een knotsgekke bedoeling zoals in de dagen van weleer. Niemand verwacht een doldwaze situatie als deze. Ik ben de deken. Ik ben de warme veren. Ik ben de troostende baarmoeder.” Hoewel Punana volledig van de pot gerukt is en totale gekte zich van haar meester heeft gemaakt, moeten we haar woorden niet achteloos als onzin afdoen. Want spoedig zal de wereld wel degelijk weten wie Punana Lubidanium is. Haar naam zal over enkele uren in alle uithoeken van de planeet weerklinken. Haar boodschap zal ons allen ondubbelzinnig de les lezen en wij zullen huiveren. We zullen haar gelijk erkennen. Een gelijk is nog nooit zo groot geweest.
Slechts twintig minuten geleden zou Punana het hiervoorgaande als ‘achterlijke waanzin’ hebben bestempeld. Toen wist zij echter nog niet wat zij nu weet. En ze had het ook niet kunnen weten. Niemand kon het weten. Punana trekt haar schoenen uit. Het is bijna zover.
