We zijn K3 voorbij. Dat is toch redelijk stoer.

– Ruben Block (Triggerfinger)

Van: Nieuws.nl

De 2 Meter Sessies zijn bij mij eerlijk gezegd een beetje uit het vizier geraakt. Misschien komt dat omdat ik een leeftijd heb bereikt waarop men minder ontvankelijk is voor nieuwe muzikale impulsen. Maar waarschijnlijker is de verklaring, dat Jan Douwe Kroeske niet meer zo alomvertegenwoordigd is. Wanneer was hij nou nog voor het laatst op de telekijk? En al ruim een half jaar zijn de 2 Meter Sessies niet meer op de radio te beluisteren. De voorloper van MTV Unplugged slijt nu een (kwijnend) bestaan achter de digitale decoder van Ziggo.

Doodzonde, als u het mij vraagt. De palmares van de 2 Meter Sessies liegt er namelijk niet om. Ik zou er wat voor geven om de 2 Meter Sessies weer te kunnen beluisteren op de radio op een christelijk tijdstip, dat wil zeggen ‘prime time’.

Een van mijn favoriete bands van lang geleden heeft deelgenomen aan de unplugged sessies van Jan Douwe. Deze deelname heeft de volgende prachtige muziek opgeleverd:

Live in Moskou, ergens in 2009.

Deze gasten niet live gezien, is niet geleefd.

Ik ben al een tijdje fan. Deze kerel verwoordt momenteel het beste mijn gedachtegoed.

Voor we hem vergeten…

Hij is dood.

De post van Tripel B. van afgelopen week deed mij denken aan een aflevering van de schitterende serie ‘Van de schoonheid en de troost’ van Wim Kayzer die ik een jaar of 13 geleden zag toen ik nog mijn 1-kamerwoning aan de Lijnbaanstraat 30 in Groningen betrok, over de violist Yehudi Menuhin. Ik heb persoonlijk van huis uit niets meegekregen betreffende klassieke muziek. Rock, Blues en Soul waren het ding van mijn ouders. Maar toen ik Yehudi Menuhin zag en hoorde spelen, maar vooral hoorde spreken (!), werd mijn interesse gewekt voor dit onderdeel van de kunsten.

Neem de tijd om dit te zien. Mooie kerel. In een stronken nacht heb ik na deze uitzending een mooie quote van Menuhin in de plafondbalk van mijn nederige onderkomen gekerfd, opdat dronken studenten na mij, onderwijl zij op het aanrecht zouden staan, die wijze woorden zouden lezen.
Ik ben ze helaas vergeten, maar ik weet dat ze in dit programma worden uitgesproken.

Dan keek je naar Jackass of Wild Boyz en dan dacht je: “Die Steve-O is niet helemaal 100%”. En dan zie je deze documentaire en dan denk je: “Die Steve-O is niet helemaal 50%”.

Interview met Sam Calagione, oprichter van Dogfish Head (in 1995 Rehoboth Beach, Delaware). De brouwerij is uitgegroeid tot één van de grootste en meest geavanceerde brouwerijen van de VS. Bovendien proberen zij altijd buiten de doos te denken en te opereren.

Hun bieren zijn vooralsnog helaas niet tot nauwelijks verkrijgbaar in ons land.

“If something’s not perfect, we dump it. We’ve dumped over a $100.000 of beer in the last six months I’d say.”

Voor we hem vergeten… hij is alweer 5 jaar dood.

^{In een vorige post werd even tussen neus en lippen door het muzikale genie Rostropovich genoemd. Hoog tijd om hem te eren met een post in zijn naam.}

In juni 2001 bezocht ik het Concertgebouw in onze hoofdstad voor het hoogtepunt van het SLAVA! festival. In die tijd kon je nog voor een tientje in ouderwetse guldens een concert bijwonen, mits je jonger was dan 26 jaar, en je een reservering had geplaatst voor eventueel vacante plaatsen. Een optreden van ’s werelds grootste solo cellist Mstislav Rostropovich (Slava was zijn naam voor vrienden en intimi) stond op het program. Ik dacht heel naïef: het schijnt een grote naam te zijn, laat ik het maar proberen. Op raadselachtige wijze heb ik een kaartje kunnen bemachtigen voor de fractie van de prijs die een normale concertganger betaalt. Nu, jaren later, denk ik nog immer terug aan dit concert als het mooiste wat ik ooit in mijn leven gehoord heb. Het is nog steeds een raadsel hoe ik dit concert heb kunnen bijwonen.

Op het podium van het machtige Concertgebouw zat een man van 74 jaar oud. Ondanks zijn leeftijd was er niets van broosheid te bespeuren. Integendeel, vanuit de coulissen kwam een man de trap afgedaald met een vanzelfsprekende grootsheid zoals je die zelden ziet. Tegelijkertijd echter maakte hij een uiterst bescheiden indruk. Deze contradictio in terminis nam plaats achter zijn cello onder daverend applaus. De aanbidding was bijna tastbaar vanuit de zaal, en ook vanuit het orkest, dat hem applaudisserend begeleidde van de bovenste tot de onderste trede van de lange trap. Vriendelijk glimlachend nam Slava plaats achter zijn cello. Wat er daarna gebeurde is met geen pen te beschrijven. De schrijver dezes maakt hier slechts een nederige buiging voor de muziek.

Een zeer bezienswaardige BBC documentaire (1,5 uur) over het bewogen leven en de uitmuntende muziek van Mstislav Rostropovich:

Higgs bosons, Majoranadeeltjes, quarks, quantumvelden; het is (gelukkig) hartstikke hip tegenwoordig. Maar quod irrumabo houdt het nou eigenlijk in allemaal? Deze alleraardigste animatie poogt ons van enige verlichting te voorzien aangaande het Higgs-deeltje. En volgens mij is die opzet geslaagd!

40% heb ik inmiddels onder de knie.

http://www.prometheus-movie.com/

Voor we hem vergeten…

Hij is dood.

Deel 2

Mooie serie van illusionistenduo Penn & Teller die poogt ‘pseudowetenschap, geloof in bovennatuurlijke zaken, esoterische hypes en veelvoorkomende misverstanden te ontkrachten aan de hand van feitelijke argumenten en deskundige bronnen.’ _[bron]

“The idea that there are certain sequences of sounds which, if said, will make everybody very uncomfortable for reasons they can’t quite explain, is a very primitive notion.” — John McWhorter

Deze aflevering is getiteld ‘Profanity‘. Enjoy!